De geboorte van een kinderboek...

En daar zaten we dan…drie zusterzielen, in de “parloir” die ons was toegewezen door Frère Bernard, onze lievelingsmonnik in die imposante abdij van Orval…

Ik zou hier een liefdesverklaring kunnen schrijven aan die abdij, wiens poezie en stilte me al zo vaak hebben geïnspireerd.

Ééns per jaar minstens verblijf ik daar, vaak alleen, om stilte en ingetogenheid op te snuiven, om het zonlicht te zien invallen doorheen de magnifieke glas-in lood ramen van de ontbijtzaal, om te verdwalen in de lange gaanderijen, en om de geladen sfeer van de lucht daar op me te laten inwerken…

Het lot had ons samengebracht…Drie vrouwen met een historiek, drie vrouwen die hadden geleden en gewerkt en gestreden…drie vrouwen die de liefde en het lijden hadden geproefd en doorstaan…Drie moeders van samen 9 kinderen…Sandra Elisa, dichteres, boekenvroedvrouw, woordkunstenares en geliefde vriendin wiens lief en leed ik al jaren deelde en die ik in 2011 op deze zelfde magische plek had leren kennen, toen ze zat te telefoneren op een oud muurtje in de magistrale “cour des retraitants”. Ik was op dat moment voor het eerst in Orval, om een verliefdheid te verwerken die me op alle fronten had wakkergeschud…En Heidi, zielskunstenares, op dat moment aan het rouwen over de liefde van haar leven en de complexiteit van het leven als tweelingzus van een vrouw die soms je rivale wordt…

We zouden een kinderboekje schrijven voor vijfjarigen. Onze opdracht was niet min : hoe leg je aan een vijfjarige de complexiteit uit van de polyamoureuze liefdessituatie waarin hij is ontstaan?

Twee van ons schreven geregeld gedichten en zielenroerselen op, emotionele kronkels aan het papier toevertrouwen was onze tweede natuur…

Hoe schrijf je echter een verhaal voor kindjes die al die ingewikkelde nuances en schakeringen van de ziel nog niet kennen? Hoe schrijf je een verhaal dat je toegang verschaft tot de puurheid van de vijfjarige kindermind?

Sandra had voor een stapel kinderboekjes gezorgd, we bestudeerden de eenvoud van de zinnen en de tekeningen erbij…

En langzamerhand kreeg ons verhaaltje vorm…

Het werd een open verhaal over papa’s in alle mogelijke situaties. We beseften immers dat het kerngezin tegenwoordig niet meer de norm is, en dat de situatie van Arend, geboren binnen een polyamoureuze constellatie, eigenlijk niet zo heel raar was.

De vrouwelijke energie van de abdij, die zou gesticht zijn door Mathilde van Toscane, een vrouw in de Magdalena lijn, inspireerde ons tot liefde. Liefde zou de boodschap zijn van dit boekje…

Niet lang daarna nodigde Heidi ons, alsook de papa’s, uit in haar kunstenaarshol… Ze speelde en knutselde met Arend om zijn specifieke energie en zijn eigenheid op het papier te kunnen vatten…

Het resultaat is een prachtig project. De tekeningen prikkelen de verbeelding en zitten vol symboliek. De tekst verwoordt op zo simpel mogelijke wijze waarover het gaat : de liefde in onze hartjes voor onze papa(’s).

Ervaar het zelf aan den lijve : indien je graag een boekje wilt, gelieve me een mailtje te sturen op deze website met je adresgegevens en gelieve 20 euro over te maken op rek nr. BE12001547081692 van Rosemarie Vanwynsberghe

De magnifieke schittering van tantra

Onlangs ontdekte ik een schat. zo mooi en zo lichtgevend, dat ze de kriebel om te schrijven weer in me opwekte...

Het woordje tantra doet menige wenkbrauw optrekken, en is in onze contreien zowel omgeven met mysterie als met onbegrip en oordeel.”Tantra” wordt geassocieerd met geitewollen sokken seks, met esoterie...De meeste mensen weten dat het iets met seksualiteit te maken heeft...

En inderdaad, de neo-tantra die wij in het Westen gemakkelijk tegenkomen centreert zich meestal op bewuste seksualiteitsbeleving. De workshops en trainingen beloven een contact van hart tot hart en een bewuste aanraking vanuit intentie en focus. Op zich is daar niets mis mee, en een dergelijke workshop is zelfs vaak een eye-opener. "Hoe fijn!", ontdekken de deelnemers:"het is mogelijk om op een totaal andere manier met ons lichaam en met seksualiteit om te gaan” Mensen leren dat de beleving wordt versterkt door aandachtig aanwezig te zijn, afgestemd op de subtiele gewaarwording, door minder doelgericht naar een orgasme te streven.

En toch, en toch...

Tantra is zoveel meer...

Voor mij gaat tantra over kijken naar een roos en helemaal diep ontroerd worden door haar schoonheid, ondergedompeld worden in haar bedwelmende geur, je laten strelen door haar fluweelrode kleur en de delicate breekbaarheid van haar blaadjes op je laten inwerken. Tot je extase ervaart, de extase van een puur sensueel zintuiglijke ervaring...

Tantra is de verrukking en de verwondering van bewust gevoelde zonnestralen op je huid, en voelen hoe je cellen de warmte opdrinken als een vitaliserende exilir.

Tantra, heb ik tot mijn dankbaarheid en vervulling geleerd, is ook het vinden van ruimte in angst.

Wanneer shock en terror je lichaam lamleggen, wanneer er zich een harde knoop in je maagstreek vormt, ook dan is er mogelijkheid tot nieuwsgierige exploratie.

In tantra leer je om aanwezig te blijven in de gewaarwording zonder oordeel, zodat een magische deur zich kan openen. Alsof je een stille, ruime tempel binnentreedt.

Meestal zijn we bang van heftige emoties en ontvluchten we vervelende gedachtenpatronen. We willen ervan weg omdat we denken dat we er zo van af geraken. Tantrisch omgaan met onszelf, betekent de omgekeerde beweging maken : naar de pijnlijke emoties toegaan, in plaats van ze te verdoven of te onderdrukken. Om er vervolgens vol compassie en nieuwsgierigheid mee om te gaan.

“De uitnodiging is om alles wat je voelt of denkt en elke impuls tot handelen die er is waar te laten zijn, zonder daar verder-vanuit onvrijheid-iets mee te moeten doen”, schrijft Jan den Boer in “ Tantra, het verlangen naar verbinding”.

Tantra is pure mystiek, maar dan in non-dualistische vorm. Mystiek gaat over overgave aan een sacrale dimensie.

In vele tradities levert men zich over aan een Godheid buiten zich.

Tantra leert ons onze ware natuur te realiseren, via universele menselijke ervaringen zoals ademen, smaken, slapen, opstaan, boos worden, de liefde bedrijven...We ontdekken een vibrerende energie binnenin ons, een vibrerend bewustzijn.

Tantra is in staat om de standaard materialistische  manier waarop we onze lichamen ervaren te transformeren.

Tantra bevestigt wat we in het tijdperk vd quantum fysica eigenlijk al zouden moeten weten: Ons lichaam bestaat uit ruimte en energie, we zijn een creatieve vibratie, uitdijend en inkrimpend, en altijd gevoelens, gedachten en handelingen aan het creëren.

Een pareltje van schitterende tantra wijsheid is te vinden in een eeuwenoude Sanskriet tekst: de Vijnana Tantra. In totaal een 2000 tal woorden, georganiseerd in sutra's...Een soort handboek vol praktische meditaties en oefeningen, met een focus op volledig belichaamde spiritualiteit en het accepteren van elke adem, elke sensuele ervaring en elke emotie als doorgang tot diep contact met de essentiële levensenergieen.

Onlangs kwam een prachtige bloedmooie vertaling uit van deze sutra's in het Engels: The Radiance Sutra's, het levenswerk van een meditatie leraar, Lorin Roche.

De sutra's zijn opgevat als een liefdesgesprek tussen Shiva, de Godheid van bewustzijn dat alles doordringt, en zijn Godin Shakti, Godin van de creatieve kracht van het universum. Een conversatie tussen het mannelijke en het vrouwelijke principe dus.

Het zijn superbe gedichten, van een sierlijkheid en een elegantie die mij diep aangrijpen. Laat de sutra's tot je doordringen, en je wordt onmiddellijk getransformeerd.

Zoals er zo mooi in het voorwoord geschreven staat: "these sutra's are about how to enter into the vibrant essence of the World with the dual balance of passion and detachment"

Mooier zou ik het niet kunnen zeggen...

Een voorproefje:

This body is made of earth and gold,

Sky and stars, rivers and ocians,

Masquerading as muscle and bone.

Every substance is here :

Diamonds and silver, magical elixirs,

Ambrosia that gives visions,

Herbs that nourish and heal.

The foundation of the planet,

Immortal magnetic iron,

Circulating in the blood.

Every element in you loves the other :

Earth loves rain, sky loves sun,

Sun loves the space it shines through,

Space loves everyone equally.

In meditation, luxuraite in knowing this

Deep and simple truth.

Every cell is an organ of sense

Infused with majesty.

Lorin Roche, The Radiance S

Het adagio van het verlangen.

In Brussel staat in het Jubelpark een gebouwtje van Horta, met wat men “het meest doorgluurde sleutelgat aller tijden” noemt. Het paviljoen van de menselijke driften heeft een controversieel verleden en is met mysterie omgeven. Het gaat om een beeldengroep in wit Carraramarmer, met als thema goed en kwaad onder het waakzame oog van de dood. Uit elke figuur apart en uit het wervelende geheel spreekt de passie van de beeldhouwer Jef Lambeaux voor het menselijk lichaam, het zinnelijke vrouwelijke en het viriele mannelijke, en vooral: de beweging. Ooit zorgde Boudewijn ervoor dat het paviljoen werd afgesloten voor het publiek. Een katholieke veroordeling van de “verderfelijke” driften. Gelukkig is het paviljoen nu gerestaureerd en wel, volledig te bewonderen.

Het zegt wel iets over de fascinatie en de angst die ons drijft wanneer het gaat over verlangens en driften…

En toch is Brussel ook op de één of andere manier de stad van het expliciete, in die mate dat het vaak shockeert. Toen mijn man onlangs bezoekers uit Engeland had, bleken ze heel verbaasd over de reuzegrote afbeelding van een masturberende vrouw, op een gevel aan het Stefanieplein, kunstwerk van ons Belgische Banksy : Bonom.

 Niets drijft ons sneller voort, niets verontrust ons meer en kan ons zo ontregelen als ons verlangen.

En toch, verlangen is wat ons menselijke maakt, afwezigheid van verlangen is wat leidt tot de typische lusteloosheid van de depressie.

Inherent aan de menselijke conditie is het tekort. Niemand verwoordt dit beter dan de psychoanalyticus Lacan…Allen zijn wij getekend door een structureel en onophefbaar verlies. De perfecte eenheid die we beleefden als baby, gaat in de oedipale fase onherroepelijk verloren. Een baby ziet zichzelf nog niet als onafhankelijk wezen, hij valt samen met de moeder. Bij het opgroeien treedt onherroepelijk een scheiding op : het kind ontwikkelt een eigen “ikje”, dit gaat volgens Lacan samen met het ontwikkelen van de taal. Het kind treedt toe tot een talige wereld, waar “ik” en de “ander” van elkaar afgescheiden zijn. Zijn hele verdere leven probeert het individu met dit tekort om te gaan, het verlangen wordt geboren. Geen enkel verlangen kan echter het oorspronkelijke tekort opheffen. Eens een bepaald verlangen is ingevuld, duikt er alweer een ander op.

 Het omgaan met dit “tekort” kan knap lastig zijn, en geen situatie waarin het verlangen zo sterk speelt als in onze liefdesrelaties met elkaar. Ons verlangen is om volledig te beantwoorden aan het verlangen van de geliefde, en we willen bovendien ook dat wij het exclusieve verlangen van onze geliefde belichamen. “ik verlang naar jou en ik verlang dat jij naar mij verlangt”.

“ Wat verlangen we eigenlijk? Wel, we verlangen naar die definitief verloren eenheid, het genieten binnen die totaliteit die er ooit geweest is, en dat houdt de mens aan de gang” schrijft Paul Verhaeghe in “Liefde in tijden van eenzaamheid”.

 Een liefdesrelatie is meestal gestoeld op bovenstaande, en leidt bijgevolg tot heel veel problemen. De liefdesrelatie krijgt een dwingend karakter : eisen van de ander dat ik, en alleen ik, diens tekort opvul. En het omgekeerde geldt evenzeer: eisen dat die ander mijn, en alleen mijn tekort opvult. De basis van alle ellende rond jaloezie tussen partners is hiermee gelegd, het gevoel van absolute verlatenheid bij doorbreken van de meestal monogame “cocon” vindt hier zijn basis.

Volgens Paul Verhaeghe is een verlichting van dit dilemma mogelijk in de werkelijke ont-moeting tussen mensen. “ Je moet heel veel van iemand houden om haar met rust te kunnen laten”. Met rust kunnen laten, het verlangen en tekort van de ander niet onmiddellijk lamleggen met eigen opvulling en invulling. Iemand anders inderdaad ook anders laten zijn, waardoor een verhouding op grond van verschil mogelijk wordt. ( Paul Verhaeghe, pg 93). Vaak ontdekt men binnen dergelijke liefdesverhouding, dat je van meerdere mensen tegelijkertijd kan houden.

 Fijn om te ontdekken is dat de eeuwenoude boedhistische leer tot een gelijkaardige conclusie komt over het verlangen. En ook mijn lievelingspsychiater Carl Gustav Jung dacht iets gelijkaardigs : als de mens zich zou richten op zijn verlangen, en niet langer op de objecten van zijn verlangen, dan ontdekt hij zijn “ziel”. ( The Red Book, Carl Gustav Jung). Het verlangen zelf is het wonderbaarlijke. Het is het verlangen dat ons voortdrijft. Het gevaar schuilt hem echter in het bezeten worden door het object van het verlangen. De obsessie met het object is dodelijk en lijdt tot alle vormen van menselijk lijden. In die zin is Eros inderdaad Thanatos.