En daar zaten we dan…drie zusterzielen, in de “parloir” die ons was toegewezen door Frère Bernard, onze lievelingsmonnik in die imposante abdij van Orval…
Ik zou hier een liefdesverklaring kunnen schrijven aan die abdij, wiens poezie en stilte me al zo vaak hebben geïnspireerd.
Ééns per jaar minstens verblijf ik daar, vaak alleen, om stilte en ingetogenheid op te snuiven, om het zonlicht te zien invallen doorheen de magnifieke glas-in lood ramen van de ontbijtzaal, om te verdwalen in de lange gaanderijen, en om de geladen sfeer van de lucht daar op me te laten inwerken…
Het lot had ons samengebracht…Drie vrouwen met een historiek, drie vrouwen die hadden geleden en gewerkt en gestreden…drie vrouwen die de liefde en het lijden hadden geproefd en doorstaan…Drie moeders van samen 9 kinderen…Sandra Elisa, dichteres, boekenvroedvrouw, woordkunstenares en geliefde vriendin wiens lief en leed ik al jaren deelde en die ik in 2011 op deze zelfde magische plek had leren kennen, toen ze zat te telefoneren op een oud muurtje in de magistrale “cour des retraitants”. Ik was op dat moment voor het eerst in Orval, om een verliefdheid te verwerken die me op alle fronten had wakkergeschud…En Heidi, zielskunstenares, op dat moment aan het rouwen over de liefde van haar leven en de complexiteit van het leven als tweelingzus van een vrouw die soms je rivale wordt…
We zouden een kinderboekje schrijven voor vijfjarigen. Onze opdracht was niet min : hoe leg je aan een vijfjarige de complexiteit uit van de polyamoureuze liefdessituatie waarin hij is ontstaan?
Twee van ons schreven geregeld gedichten en zielenroerselen op, emotionele kronkels aan het papier toevertrouwen was onze tweede natuur…
Hoe schrijf je echter een verhaal voor kindjes die al die ingewikkelde nuances en schakeringen van de ziel nog niet kennen? Hoe schrijf je een verhaal dat je toegang verschaft tot de puurheid van de vijfjarige kindermind?
Sandra had voor een stapel kinderboekjes gezorgd, we bestudeerden de eenvoud van de zinnen en de tekeningen erbij…
En langzamerhand kreeg ons verhaaltje vorm…
Het werd een open verhaal over papa’s in alle mogelijke situaties. We beseften immers dat het kerngezin tegenwoordig niet meer de norm is, en dat de situatie van Arend, geboren binnen een polyamoureuze constellatie, eigenlijk niet zo heel raar was.
De vrouwelijke energie van de abdij, die zou gesticht zijn door Mathilde van Toscane, een vrouw in de Magdalena lijn, inspireerde ons tot liefde. Liefde zou de boodschap zijn van dit boekje…
Niet lang daarna nodigde Heidi ons, alsook de papa’s, uit in haar kunstenaarshol… Ze speelde en knutselde met Arend om zijn specifieke energie en zijn eigenheid op het papier te kunnen vatten…
Het resultaat is een prachtig project. De tekeningen prikkelen de verbeelding en zitten vol symboliek. De tekst verwoordt op zo simpel mogelijke wijze waarover het gaat : de liefde in onze hartjes voor onze papa(’s).
Ervaar het zelf aan den lijve : indien je graag een boekje wilt, gelieve me een mailtje te sturen op deze website met je adresgegevens en gelieve 20 euro over te maken op rek nr. BE12001547081692 van Rosemarie Vanwynsberghe